El rostro de la medusa

Het is geen toeval dat de tweede speelfilm van de Argentijnse Melisa Liebenthal begint met een citaat uit ‘Duino Elegies’ van Rilke, die zich bezighield met existentiële angst. En, prozaïscher, wordt Marina, de jonge hoofdpersoon van de film, geconfronteerd met soortgelijke angsten. Haar probleem is eigenlijk haar gezicht. Op een ochtend ontdekt ze dat haar gezicht veranderd is en dat ze zichzelf niet meer kan herkennen. Zelfs haar moeder kan dat niet, die haar op straat tegenkomt en haar gedag zegt zoals ze tegen iedere vreemde zou doen (uitgestreken, surrealistische humor maakt deel uit van het recept van de film). Marina wordt hierdoor gedwongen haar identiteit onder ogen te zien: wie is zij? Wordt ze bepaald door het DNA van haar ouders of door haar identiteitskaart? Kan ze worden geïdentificeerd aan de hand van een familieportret, aan de hand van biometrie of aan de liefde van de mensen om haar heen, waaronder haar Colombiaanse vriend? Is ze nu mooier?